Ja, en voordat je het weet zit het er weer op en sta je weer met beide benen op de grond in je eigen winkeltje. Alles bij elkaar ben in zo’n kleine 5 maanden in New York geweest.
Als ik terugkijk op het geheel dan kan ik wel zeggen dat het voor mij een heel geslaagde studiereis is geweest. In een aantal opzichten: de kans om een paar maanden in New York te wonen, veel theater te zien en er vakmatig nog het een en ander bij te kunnen leren.
De winst zat hem voornamelijk in het organisatorische aspect. Technisch gezien vind ik dat we het helemaal niet zo slecht doen in Nederland. Alleen als er heel grote budgetten beschikbaar zijn, zoals op Broadway, is er een heleboel mogelijk, maar ja dan kunnen we het hier ook wel.
De opleiding die ik gedaan heb, Stage Management, leidt mensen op die qua functie nog het meest lijken op voorstellingsleider zoals o.a. bij De Nederlandse Opera en Het Nationale Ballet. Het is niet zo zeer de techniek die de aandacht van de Stage Manager heeft, maar meer de voorstelling zelf. Dat begint al in de repetitiefase waar de Stage Manager meer als regieassistent fungeert. Hij (of zij) wordt daar naar mijn gevoel ook veel meer gerespecteerd dan hier.
Het is natuurlijk niet mogelijk om hier in Nederland te gaan werken zoals in Amerika, daar zijn de systemen te verschillend voor. Daarbij vind ik niet alles wat ze daar doen geweldig, een aantal dingen wordt daar volgens mij door de vakbonden kunstmatig in stand gehouden, in het kader van de werkgelegenheid zullen we maar zeggen. Wat ik wel probeer is de goede dingen die ik daar gezien heb te vertalen naar onze situatie. Een heleboel dingen zullen pas over een tijdje naar boven komen (als het Frankske gevallen is), omdat ik het dan beter kan relativeren en het ook bewuster kan vergelijken met onze situatie. Het gebeurt me nu al af en toe dat ik opeens zo’n ‘opvlieger’ heb van, hé, dat deden ze in Amerika anders, daar kunnen we wel wat mee.
Een aantal zaken echter zijn me wel veel duidelijker geworden en een paar dingen wil ik daar uitlichten. Het is me opgevallen dat voorstellingen in Amerika veel beter gedocumenteerd worden. Dat gebeurt al voor een voorstelling in première of op reis gaat en wordt, indien nodig, ook aangepast. Deze documentatie omvat alles wat je maar bedenken kunt, kleurige boekwerken in losbladige klappers. Daarvan wordt een aantal exemplaren verspreid, zodat een voorstelling geen gevaar loopt omdat iemand ziek wordt of omdat een koffertje gestolen is. Informatie wordt ook gedeeld met anderen zodat bijvoorbeeld niet meer één persoon weet op welke frequenties de zenders zitten, hoe de patch van een lichtorgel in elkaar zit of op welk merk een vak moet staan. Het klinkt misschien wat overdreven maar dit zijn zaken die ik regelmatig heb gezien en zelfs in de paar weken dat ik nu terug ben al weer tegengekomen ben. Meestal gaat het wel goed maar het kan het verschil zijn tussen wel of niet eten om 6 uur, of nog erger.
Ik heb al veel reacties gehad sinds ik terug ben. Met name van mensen die ook plannen hebben om hun licht eens in het buitenland op te steken. Voor die mensen: begin lang van tevoren met plannen, kom met iets origineels, zorg dat het goed in elkaar zit en houd in je achterhoofd dat de Raad van Kunst ook bekijkt of het voor andere mensen interessant is dat jij gaat. Op die manier maak je misschien iets meer kans.
Ik voel me ontzettend bevoorrecht dat ik dit heb mogen doen. Ik hoop ook dat ik datgene wat ik geleerd heb op een goede manier kan overdragen aan andere mensen en dat die er ook open voor staan, want het gaat tenslotte maar om één ding, en dat is ons vak op een (nog) hoger peil te brengen.
Bedankt, binnen enkele minuten ontvangt je een e-mail van ons met daarin een persoonlijke link. Klik op de link om een nieuw wachtwoord op te geven.
